Loading...


Φίλοι μου, ελπίζω να περάσατε καλά, ωστόσο πάρτε βαθιές ανάσες γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά μας και μάλιστα πολύ κοντά. Ας δούμε λοιπόν τι άλλο μας περιμένει!

    
     Και επειδή η άγνοια είναι ό,τι χειρότερο, πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να διαβάσετε αυτά που ακολουθούν, για να δείτε τι περιμένει τη χώρα μας και όποια άλλα κράτη οδηγηθούν στα μνημόνια και τους δανειστές.    

     Σε συνέχεια λοιπόν του προηγούμενου άρθρου μας μάθετε, ότι η Πορτογαλία αποκαλείται πλέον ως “η χώρα της Lidl”, αφού η αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης, διαθέτοντας περί τα 220 καταστήματα. Φυσικά δεν μπορεί να την ανταγωνισθεί κανείς, αφού διαθέτει συνολικά πάνω από 10.000 καταστήματα σε 28 χώρες – έχοντας τη δυνατότητα να υιοθετεί μία “τιμολογιακή πολιτική dumping” στα κράτη που πρωτοεισέρχεται, με αποτέλεσμα να χρεοκοπεί τις τοπικές αλυσίδες.   

     Η πολιτική που εφαρμόζει η επιχείρηση στην Πορτογαλία, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία και με το εκεί ντοκιμαντέρ, είναι κάτι περισσότερο από αποικιοκρατική όσον αφορά τους εργαζόμενους – οι οποίοι αρνούνταν ακόμη και να εμφανισθούν στην τηλεόραση, φοβούμενοι την απόλυση τους. Σε γενικές γραμμές απαγορεύεται να μιλούν στο χώρο εργασίας, ακόμα και να αναφέρονται στις συνθήκες που επικρατούν, εάν δεν θέλουν να βρεθούν ξαφνικά στο δρόμο χωρίς αποζημίωση, κάτι που για τους εργοδότες τους Γερμανούς είναι πλέον μία πολύ εύκολη διαδικασία.
     Σε μία χώρα λοιπόν που δεν αντιστάθηκε καθόλου στην Τρόικα, που οι κυβερνήσεις της λειτούργησαν συναινετικά και η οποία λεηλατήθηκε όσο καμία άλλη στον πλανήτη χωρίς την παραμικρή αντίσταση, αντί αυτό να εκτιμηθεί από τους εταίρους και δανειστές της, την έριξαν στα Τάρταρα  μετατρέποντας την σε κατεχόμενη χώρα!    

     Επιπλέον αυτό που έχουν εφαρμόσει οι εργοδότες τους είναι να χωρίσουν τους εργαζόμενους σε τρεις βασικές κατηγορίες: στην κόκκινη, στην πορτοκαλί και στην πράσινη. Στην κόκκινη καταχωρούνται αυτοί που είναι προς άμεση απόλυση, στην πορτοκαλί οι επόμενοι υποψήφιοι, ενώ στην πράσινη όλοι οι υπόλοιποι – με κριτήρια το εάν μιλούν ή όχι, εάν διαμαρτύρονται, εάν δουλεύουν παραπάνω ώρες χωρίς υπερωρίες ή/και χωρίς διαλείμματα.
     Λέγεται δε πως παρακολουθούνται ακόμη και στα αποδυτήρια ή στις καντίνες φαγητού από κρυφές κάμερες
, όπως είχε τεκμηριωθεί κάποτε στα γερμανικά καταστήματα αλυσίδων – έτσι ώστε να κρίνεται σωστά η αξιολόγηση τους.        

     Μετά από όλα αυτά, μήπως ήρθε όντως η στιγμή να αναρωτηθούμε ως χώρα αν πράξαμε σωστά κι αν θα ‘πρεπε να είχαμε ακολουθήσει την άκρως αντίθετη πορεία; Αν κρίνουμε από αυτά που τραβάει ο λαός μας αλλά και από αυτά που μας περιμένουν  καθώς μας οδηγούν πλέον ως πρόβατα προς σφαγή, αποδεικνύεται ότι, όχι μόνο πρόκειται περί μιας λανθασμένης επιλογής, αλλά περί μιας πράξης Εθνικής προδοσίας κατά του λαού και του Έθνους μας. Και φυσικά αυτοί που μας οδήγησαν σ’ αυτά τα μονοπάτια, μετατρέποντας την πατρίδα μας σε κατεχόμενη χώρα υπό την μπότα των Γερμανών, δεν μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι!!!     

     Είτε το έκαναν για κάποιους ιδιοτελείς σκοπούς είτε από άγνοια, αυτό που μένει είναι η καταστροφή της χώρας. Γι’ αυτό όφειλαν να γνωρίζουν ως πολιτικοί - και είναι απορίας άξιον πως τόσοι πολλοί έκαναν το ίδιο λάθος - ότι η μοίρα όλων εκείνων των χωρών που δεν χρεοκοπούν επιλέγοντας τη διάσωση τους από τους διεθνείς οργανισμούς, είναι η πλέον χείριστη επιλογή, καθώς τελικά δεν γλιτώνουν, όπως άλλωστε έγινε με την Τουρκία και τη Βραζιλία, που οι οικονομίες τους άνθισαν για ένα χρονικό διάστημα μετά την εισβολή των ξένων και σήμερα καταρρέουν!  
     Είναι αυτό που μοιραίως θα συμβεί, καθώς το βασικό οικονομικό κριτήριο που είναι το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, αφού γίνει πλεονασματικό μετά τις αποκρατικοποιήσεις, ακολουθεί στη συνέχεια αρνητική πορεία – αφού τα κέρδη των ξένων επιχειρήσεων που κυριαρχούν φορολογούνται με διάφορα τεχνάσματα στις χώρες από τις οποίες προέρχονται, τα ξένα κεφάλαια φεύγουν.
     Αυτό που παραμένει σε όλα αυτά τα κράτη είναι οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι σε συνθήκες πραγματικής σκλαβιάς, καθώς επίσης και οι “κυβερνήσεις πιόνια” – ενώ η μεσαία τάξη εξαφανίζεται εντελώς, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες να χαρακτηρίζονται από μία πολύ μικρή εγχώρια ελίτ, καθώς επίσης και από στρατιές δούλων, οι οποίοι αμείβονται με μισθούς που τους εξασφαλίζουν την οριακή επιβίωση τους.             

     Η μοίρα των άλλων θυμάτων του νεοφιλελευθερισμού βέβαια που επιλέγουν τη στάση πληρωμών - όπως για παράδειγμα της Αργεντινής - δεν είναι ρόδινη αφού τοποθετούνται στο στόχαστρο της διεθνούς συμμορίας – αν και ορισμένα κράτη, όπως η Ισλανδία, καταφέρνουν να διαφύγουν διαθέτοντας έναν ώριμο και αποφασισμένο λαό, ο οποίος είναι πρόθυμος να υπομείνει τα πάντα, για να υπερασπίσει την ελευθερία του,  όπως επίσης και την εθνική του κυριαρχία!    

     Το μέγα ερώτημα πλέον, έστω και τώρα, είναι, αν μπορεί να το κάνει η Ελλάδα. Προσωπική μου άποψη είναι ότι μπορεί. Το πρόβλημα είναι μόνο εάν θέλει να το επιχειρήσει, δηλαδή να πολεμήσει χωρίς να φοβηθεί τις συνέπειες, οι οποίες θα είναι πράγματι εξαιρετικά επώδυνες, κάτι περισσότερο από οδυνηρές για το πρώτο χρονικό διάστημα.       

     Ωστόσο, το  δεύτερο και αξεπέραστο πρόβλημα είναι, ότι αυτό πρέπει να το επιχειρήσει κάποιος που μπορεί να ηγηθεί της χώρας, αλλά δυστυχώς τέτοιοι άνδρες δεν γεννήθηκαν σ’ αυτό τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτοί που υπήρξαν δεν τίμησαν τα παντελόνια τους, αντιθέτως φόρεσαν πλερέζες, για να μπορούν να κρύβουν κάτω από αυτές τις ανομολόγητες πράξεις τους, τις ντροπές τους και τα πρόσωπα τους!!!  


Είθε οι θεοί να μας λυπηθούν!


Με εκτίμηση          


Βασίλης  Αναγνώστου 

www.manifesto.com.gr            

                                                            

© Copyright 2013 - 2024 21ος Αιώνας Το Μανιφέστο μιας σύγχρονης Κοινωνικής Επανάστασης!